Mijn allereerste blog schreef ik uit mijn eigen ervaring. Deze blog werd gepubliceerd op de website Zozwanger. Ik kreeg er heel veel reacties op en uiteindelijk is deze blog 'de aanstichter' geweest van mijn hele schrijf-carriere. Daarom verdient hij een plekje op mijn blog.
Mijn ervaring met een missed abortion.
Een missed abortion, het overkwam Janneke. Haar kindje was gestopt met groeien maar haar lichaam het het niet door. Lees haar ervaring hoe het uiteindelijk 20 weken duurde voordat alle resten van de foetus verdwenen waren en alles weer “normaal” werd.
21 juni. De eerste dag van de zomer. De dag dat ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen hield. Blij waren we; heel blij. Na een half jaar proberen was het toch weer gelukt. Met 9 weken gingen we naar de verloskundige. Alles was goed. Kloppend hartje, vruchtje precies groot genoeg naar het aantal werken. Ik misselijk en opgeblazen en duizelig. Weer ouderwets ijzertekort. Kortom: geen vuiltje aan de lucht.
We gingen heerlijk op vakantie naar Oostenrijk, de laatste keer met ons drietjes. Onderweg naar huis bedacht ik eigenlijk pas dat ze morgen weer een echo hadden. Yinthe zou ook mee, maar de twijfel sloeg toe. Stel nou dat het toch niet goed ging, dan heb je een klein kind bij je. Vriendinnetje geappt, zal ik haar wel meenemen? Ja joh, komt goed.
6 augustus: De echo. De koude gel. Het apparaat. Het beeld. Stilte. Ik zal al genoeg. Te klein, geen duidelijke groei. En die stilte, geen hartje.
Frank zat met Yinthe op schoot. Hij zag het ook. De echoscopiste veegde mijn buik af. Blijf maar even liggen, laat het even doordringen. We praten zo verder. Een brok in mijn keel. Tranen in mijn ogen. Nee toch. Dit kan niet. Maar het kon wel. Een missed abortion. Het kindje was gestopt met groeien, maar mijn lichaam had dat niet door. Yinthe had ook niets door. Speelde in de speelgoed terwijl wij de mogelijkheden doorspraken. Mijn eerste reactie: ik wil er zo snel mogelijk vanaf.
De volgende dag kon ik terecht bij de gynaecoloog om een curettage te bespreken, dacht ik. Dat liep even anders. Ik kreeg medicatie om de miskraam op te wekken. Die dag 'verhuisden' we voor twee weken naar Dalfsen. We zouden op het huis van Franks werkgever passen en zo zat ik dicht bij Franks werk. Ik had de medicijnen ingebracht, Yinthe lag op bed, Frank was aan het werk. Ik zat op de bank te wachten tot er wat zou gebeuren. Lang wachten kon ik, er gebeurde niets. 's Avonds dronk ik een borrel mee met Frank en zijn collega's. Je moet toch wat. De volgende morgen om half 10 begon de ellende.
Ik zat op het toilet en het leek wel alsof de kraan open ging. Rood bloed. Veel. Zo veel dat ik wakker werd op het toilet, mijn hoofd gestoten tegen de muur. De rest van de dag bracht ik door op de bank en in bed, zo goed en kwaad als dat gaat met een dreumes om je heen. Maar 'het' was niet weg, zei mijn gevoel. Het erge bloeden stopte en de volgende dag nam ik braaf de tweede dosis. Bang voor wat komen ging, maar er kwam niks.
Een week later zat ik weer bij de gynaecoloog. Wat ik al dacht was waar, ik was nog niet schoon. Het kindje was weg, maar er waren nog veel resten en stolsels te zien. Ik gaf aan dat dit me veel te lang duurde en dat ik een curettage wilde Wederom ging dit niet door.
Er werd me uitgelegd dat dit eigenlijk niet meer gedaan wordt omdat er vaak problemen uit voortkomen. De natuurlijk weg is de beste (heel natuurlijk, al die pillen...). Ik kreeg een kuur van 10 dagen. Na die kuur komt de menstruatie op gang met als doel dat de resten en stolsels vanzelf mee zouden komen en mijn baarmoeder weer schoon zou zijn. Zo gezegd, zo gedaan. Ik slikte de pillen, vierde zo goed als het ging vakantie. We gingen naar de dierentuin, en naar het zwembad (ja, het zwembad). Na die kuur was ik zowaar een dag een soort van ongesteld. En dat was het. Ik wist genoeg, dit werd niks.
16 augustus: Weer een controle bij de gynaecoloog. Medicatie en ik gaat dus niet goed samen. Eindelijk werd er een afspraak gemaakt om mijn lichaam een handje te helpen. Een “hysteroscopie.” Met een camera wordt er dan in je baarmoeder gekeken en ondertussen wordt er met een soort kaasschaaf (ik citeer de dokter!) alle weefsels en stolsels weggehaald die er niet horen. Klinkt niet echt prettig, maar het moet maar. “Zo snel mogelijk”, hoor ik mezelf zeggen.
4 september is het dan zover. Naar deze datum hebben we toe geleefd, na vandaag is het eindelijk klaar. Om 8:45 melden Frank en ik ons op de poli, Yinthe is naar oma. Ik heb om half 6 en om half 8 al een berg pillen in moeten nemen tegen de pijn en om “de boel een beetje open te zetten.” Ik word opgehaald voor de behandelijk in zo'n fijne stoel. Overal plastic en ingewikkelde werktuigen. Het was zowaar nog wel interessant ook. De assistentes waren lief en stopten me onder een dekentje. Ook mijn favoriete dokter was erbij. Laat maar komen. Ik keek mee op de camera en zag wat de dokter zag. Helaas was dat niet veel. Ja, bloed. Veel bloed. Maar weinig zicht. En dus geen kans om alles schoon te krijgen zonder kans op beschadigingen. Anderhalf uur is ze bezig geweest met een behandeling die normaal 20 minuten duurt. Het weefsel was nog te vers en dit ging niet lukken. Over 4 weken een nieuwe poging.
Met een kraamverband in weer naar huis. Het is niet klaar, nog steeds niet. Weer vier weken wachten. De dag erna bleef ik in mijn bed Ik bloedde half dood (voor mijn gevoel) en was slap, moe en leeg. En toch ook weer niet.
9 oktober: Twee dagen voor Yinthes verjaardag. In de week dat ik 20 weken zwanger zou zijn, poging twee. Ik had weer een berg pillen op, maar ik was het recept kwijt en had ze op de gok genomen, je wordt wat makkelijker op den duur. Dezelfde kamer en martelwerktuigen. Dezelfde lieve dokter en dezelfde assistentes. Het werd bijna gezellig. Ze hadden nieuwe camera's en vroegen of er een meneer mee mocht kijken. “Ja joh, hoe meer zielen..”
Daar gingen we weer, camera aan, slangetjes aangesloten. Maar wat een verschil. Ik keek mee, de dokter vertelde precies wat ze zag. En ik zag het ook. Geen bloederige bende. Netjes schaafde ze alles weg wat er niet hoorde. Ondertussen beet ik de pijn weg, toch niet de goede hoeveelheid pillen genomen. Maar na een kwartiertje was het klaar. Ik was schoon. De pijn was heftiger en hield een paar dagen aan. Maar het was klaar, na een duur van een halve zwangerschap was mijn lichaam weer van mij. En ook dat was raar. Zo lang naartoe geleefd. En nu? We zien wel. Het komt zoals het komt. Tuurlijk hopen we op een nieuwe zwangerschap, maar eerlijk gezegd vind ik het doodeng.
Reactie plaatsen
Reacties